Ik moest even goed denken wat je nu bedoelde, maar heb het inmiddels aangepast!
Welkom op het weetjewel forum, van en voor Volkswagen Transporter rijders.
Groetjes webmaster Henk-1
klik rechts op de "X" dan verdwijnt dit veld
Groetjes webmaster Henk-1
klik rechts op de "X" dan verdwijnt dit veld
Doorheen de Pyreneeën - nazomer 2019
Re: Doorheen de Pyreneeën - nazomer 2019
Met vriendelijke groet,
Bart & Marga
T5 California 2.5 TDI 4Motion 01-2008, VB luchtvering, MT zonnepaneel
Bart & Marga
T5 California 2.5 TDI 4Motion 01-2008, VB luchtvering, MT zonnepaneel
Vijfde etappe: Van Andorra naar Aragon
Dinsdag 27/8. Andorra was een beetje een teleurstelling. Het hoofddal is gewoon ontzettend druk en lelijk volgebouwd met winkelcentra, benzinestations, hotels en banken (het is per slot een belastingparadijs), de enkele vrije stukjes grond staan te koop bij… Sotheby’s! Maar de hoge dalen en passen, en vooral de weinig gebruikte Port de Cabús naar Tor in Spanje, zouden de moeite waard zijn.
Alleen liepen we nu tegen de grenzen van het massatourisme aan. De weg omhoog naar de Port de Rat: afgesloten van 08:30 tot 17:00 u, dan mag je alleen met de (duur betaalde) kabelbaan omhoog. Met 100 chinezen in de rij voor een kaartje… Niet dus.
De weg omhoog naar Port de Cabus: afgesloten. De weg is in te slechte conditie, zegt men. Vinden wij niet erg, maar hier zijn ze ziek van het steeds naar beneden moeten halen van vastgelopen huurauto’s, zeggen ze bij navraag, dus: radicaal afgesloten. Geen doorgang naar Tor meer.
Dus uiteindelijk, na een nacht op een camping even ten noorden van Ordino in Andorra, de hele lelijke weg maar weer terug naar het zuiden, Andorra uit, en dan over de N-260 (de ‘route 66’ van de Spaanse Pyreneeën, best een mooie route) naar het westen, om dan een paar van de hoge dalen richting de grensgraat met Frankrijk te bezoeken (de ‘paarse’ route op onze inspiratiekaart bovenin dit draadje).
Maar daar stuiten we op vergelijkbare problemen. We overnachten in Espot, om de volgende dag omhoog te rijden naar het Parc d’Aigüestortes om daar een wandeling te maken. Wat blijkt: weg afgesloten. Je kunt wel omhoog met duur betaalde bergtaxi’s. We komen dat nog een aantal keer tegen: als we in een dorp een hele verzameling witte landrovers zien staan, weten we al: hier kun je niet omhoog.
We rijden dan maar een hele mooie piste door het Parc de l’Alt Pireneu, die niet afgesloten is, door het Vall del Noguera Pallaresa en langs het oude klooster van Montgarri naar Puerto de Beret. Een hele mooie route, door het leefgebied van de bruine beren. Maar waar we in het oosten uren lang niemand tegen kwamen op de pistes, is het hier heel druk. Motorrijders, fietsers in alle soorten, en de nodige auto’s. Zo komen we op enig moment vast te staan achter een 2WD T4 Exclusive (jawel, @brugseb!!) die met een achterwiel in een geul gegleden is, zodat één voorwiel hoog in de lucht hangt te spinnen… Met vereende krachten van een aantal passerende fietsers wordt ‘ie uit de geul geduwd en kunnen we weer verder.
Dan naar de Valle de Benasque, in de hoop daar omhoog te kunnen, en een wandeling te maken in het Parc de Posets-Maladeta. We overnachten op een mooie beschaduwde camping net ten noorden van Benasque. De volgende dag blijkt: je kunt niet naar de hut, wie omhoog wil moet in Benasque parkeren, en dan met de verplichte bus omhoog… En een drukte in dat dal!!
Vrijdag 30/8. We hebben onze buik vol van de drukte en de beperkingen (misschien is het later in september anders), en besluiten de paarse route en de hoge dalen te laten voor wat ze zijn en weer ‘af te dalen’ naar de Franse ‘blauwe’ route. Al na een half uur zijn we uit alle drukte, rijden onder overzwevende gieren over mooie pistes langs verlaten en vervallen dorpjes op eenzame bergtoppen. De enige die we de hele middag tegenkomen zijn een Duits stel in een Landcruiser met daktent die ons op een piste inhalen. Weer een beetje jaloers op die grotere wielen…
En zo rijden we Aragon binnen.
Hier nog weer een korte diashow met een indruk van deze etappe:
Alleen liepen we nu tegen de grenzen van het massatourisme aan. De weg omhoog naar de Port de Rat: afgesloten van 08:30 tot 17:00 u, dan mag je alleen met de (duur betaalde) kabelbaan omhoog. Met 100 chinezen in de rij voor een kaartje… Niet dus.
De weg omhoog naar Port de Cabus: afgesloten. De weg is in te slechte conditie, zegt men. Vinden wij niet erg, maar hier zijn ze ziek van het steeds naar beneden moeten halen van vastgelopen huurauto’s, zeggen ze bij navraag, dus: radicaal afgesloten. Geen doorgang naar Tor meer.
Dus uiteindelijk, na een nacht op een camping even ten noorden van Ordino in Andorra, de hele lelijke weg maar weer terug naar het zuiden, Andorra uit, en dan over de N-260 (de ‘route 66’ van de Spaanse Pyreneeën, best een mooie route) naar het westen, om dan een paar van de hoge dalen richting de grensgraat met Frankrijk te bezoeken (de ‘paarse’ route op onze inspiratiekaart bovenin dit draadje).
Maar daar stuiten we op vergelijkbare problemen. We overnachten in Espot, om de volgende dag omhoog te rijden naar het Parc d’Aigüestortes om daar een wandeling te maken. Wat blijkt: weg afgesloten. Je kunt wel omhoog met duur betaalde bergtaxi’s. We komen dat nog een aantal keer tegen: als we in een dorp een hele verzameling witte landrovers zien staan, weten we al: hier kun je niet omhoog.
We rijden dan maar een hele mooie piste door het Parc de l’Alt Pireneu, die niet afgesloten is, door het Vall del Noguera Pallaresa en langs het oude klooster van Montgarri naar Puerto de Beret. Een hele mooie route, door het leefgebied van de bruine beren. Maar waar we in het oosten uren lang niemand tegen kwamen op de pistes, is het hier heel druk. Motorrijders, fietsers in alle soorten, en de nodige auto’s. Zo komen we op enig moment vast te staan achter een 2WD T4 Exclusive (jawel, @brugseb!!) die met een achterwiel in een geul gegleden is, zodat één voorwiel hoog in de lucht hangt te spinnen… Met vereende krachten van een aantal passerende fietsers wordt ‘ie uit de geul geduwd en kunnen we weer verder.
Dan naar de Valle de Benasque, in de hoop daar omhoog te kunnen, en een wandeling te maken in het Parc de Posets-Maladeta. We overnachten op een mooie beschaduwde camping net ten noorden van Benasque. De volgende dag blijkt: je kunt niet naar de hut, wie omhoog wil moet in Benasque parkeren, en dan met de verplichte bus omhoog… En een drukte in dat dal!!
Vrijdag 30/8. We hebben onze buik vol van de drukte en de beperkingen (misschien is het later in september anders), en besluiten de paarse route en de hoge dalen te laten voor wat ze zijn en weer ‘af te dalen’ naar de Franse ‘blauwe’ route. Al na een half uur zijn we uit alle drukte, rijden onder overzwevende gieren over mooie pistes langs verlaten en vervallen dorpjes op eenzame bergtoppen. De enige die we de hele middag tegenkomen zijn een Duits stel in een Landcruiser met daktent die ons op een piste inhalen. Weer een beetje jaloers op die grotere wielen…
En zo rijden we Aragon binnen.
Hier nog weer een korte diashow met een indruk van deze etappe:
Laatst gewijzigd door bvddobb op 14 jul 2021, 16:52, 1 keer totaal gewijzigd.
Met vriendelijke groet,
Bart & Marga
T5 California 2.5 TDI 4Motion 01-2008, VB luchtvering, MT zonnepaneel
Bart & Marga
T5 California 2.5 TDI 4Motion 01-2008, VB luchtvering, MT zonnepaneel
Re: Doorheen de Pyreneeën - nazomer 2019
Ok, 1 - 0Zo komen we op enig moment vast te staan achter een 2WD T4 Exclusive (jawel, @brugseb!!)
Re: Doorheen de Pyreneeën - nazomer 2019
Prachtige trip, prachtige landschappen, mooi verslag, wij genieten ervan, en reizen virtueel mee.
Zo te zien zijn jullie niet ver van het natuurpark Bardenas reales een plaats met mooie rotsformaties.
Niet ver vandaar een leuke camperplaats bij de grotwoningen van Arguedas.
Zie: viewtopic.php?f=16&t=57198
Zo te zien zijn jullie niet ver van het natuurpark Bardenas reales een plaats met mooie rotsformaties.
Niet ver vandaar een leuke camperplaats bij de grotwoningen van Arguedas.
Zie: viewtopic.php?f=16&t=57198
Re: Doorheen de Pyreneeën - nazomer 2019
Ja, wij zijn heel benieuwd, we hadden destijds in jullie topic voor het eerst over de Bardenas reales gehoord:Blue Moon schreef: ↑31 aug 2019, 21:02 Prachtige trip, prachtige landschappen, mooi verslag, wij genieten ervan, en reizen virtueel mee.
Zo te zien zijn jullie niet ver van het natuurpark Bardenas reales een plaats met mooie rotsformaties.
Niet ver vandaar een leuke camperplaats bij de grotwoningen van Arguedas.
Zie: viewtopic.php?f=16&t=57198
Dus we gaan nu ook zeker kijken!bvddobb schreef: ↑01 aug 2017, 22:32 Bardenas Reales ... Nog nooit eerder van gehoord, maar ziet er fantastisch uit! Wat doen die overland trucks daar?
Spanje is eigenlijk een enorme blinde vlek voor ons, we spreken ook geen Spaans. Wel eens in de Pyreneeën geweest met vakantie, en voor werk in Barcelona en Madrid, maar dat is het dan ook wel...
Met vriendelijke groet,
Bart & Marga
T5 California 2.5 TDI 4Motion 01-2008, VB luchtvering, MT zonnepaneel
Bart & Marga
T5 California 2.5 TDI 4Motion 01-2008, VB luchtvering, MT zonnepaneel
Re: Doorheen de Pyreneeën - nazomer 2019
Gisteren een rustdagje op de totaal verlaten camping van Nocito (de nacht ervoor één Landrover die dezelfde route deed als wij, de nacht erna één Subaru 4x4 stationcar die dezelfde route deed als wij) en een wandeling in de omgeving gemaakt. Met een heerlijk bad onderweg!
Met vriendelijke groet,
Bart & Marga
T5 California 2.5 TDI 4Motion 01-2008, VB luchtvering, MT zonnepaneel
Bart & Marga
T5 California 2.5 TDI 4Motion 01-2008, VB luchtvering, MT zonnepaneel
Zesde etappe: van Canyons en Gieren
We overnachten vrijdag 30/8 bij La Puebla de Roda, om de volgende dag Roda de Isábena te kunnen bezoeken, een stadje dat zijn romaanse karakter nog goed heeft kunnen behouden. De camping is bijna verlaten, er staan alleen diverse motorrijders. Al snel is ons duidelijk waarom: BMW heeft hier op de camping een testcentrum voor motoren en voor enduro-trainingen ingericht. Ook wel weer apart.
Roda de Isábena is zeer de moeite waard. Gebouwd boven op een berg, ooit de zetel van de lokale graaf en bisschop, die vanaf hier hun hele graafschap en bisdom, een soort hoogvlakte begrensd door nog weer hogere bergen rondom, konden overzien. De kathedrale kerk is heel bijzonder, je kunt hier prima de diverse uitbreidingen in de diverse stijlen door de eeuwen heen zien en herkennen. Van vroeg-romaans tot laat-gotisch, alles prima bewaard.
Daarna pakken we iets naar het zuiden onze ‘blauwe’ route weer op. Via mooie maar soms best lastige pistes rijden we naar Liguerre de Cinca om daar te overnachten. Daar begrijpen we de plaats op de camping die ons aangewezen wordt verkeerd. Net als we ons kamp hebben opgezet gaan overal rondom ons de sprinklers sproeien! Zeer tot leedwezen van Marga wordt de auto gratis schoongespoten…
Ons trackbook voert ons nu het Parc Natural de La Sierra y los Cañones de Guara in. De pistes het park in zijn erg lastig, grote keien en diepe uitgespoelde geulen, we leren hier traplopen met ons busje… We zouden nu na deze training zo de Spaanse trappen in Rome op en af durven rijden! Maar eenmaal in het park zijn de pistes en wegen prachtig en eenvoudig te rijden en de omgeving is geweldig!
Het gebergte hier is kalkrijk en door de eeuwen zijn hier diepe canyons ontstaan. Een beetje zoals de Grand Canyon in Arizona, en in die canyons huizen vele vale gieren. Het is ontzettend rustig, dus we hebben alle tijd om onze ogen uit te kijken en vele gieren te fotograferen.
In dit park overnachten we op de nu zeer rustige en sympatieke camping van Nocito, een heel klein ingedut plaatsje waar één familie de lakens lijkt uit te delen: ze runnen de lokale camping, het café-restaurant en het winkeltje.
We besluiten maandag 2/9 een rustdag te houden en wat te wandelen in de omgeving. De eerste nacht staan er nog een Engels stel in een Landrover die we al eerder zijn tegengekomen. Zij rijden dezelfde route als wij, en verbazen zich over de piste-capaciteiten van onze bus. Iets wat we wel vaker tegenkomen bij Landroverrijders… Voor hun houdt het hier op: hun tijd is op en ze moeten naar huis. De tweede nacht staan er nog twee vrouwen in een Subaru 4x4 stationcar, die ook dezelfde route rijden, alleen in de andere richting. Verder alleen wij.
Voor onze wandeling volgen we een klein stroompje naar zijn bron op de flanken van de Guara, de hoogste berg hier. Onderweg komen we dan een klein zwemparadijsje tegen (zie het bericht hierboven). Mooi plekje, hoor, maar koud, dat water!
Hierna hebben we eigenlijk nog maar één dag echte bergen, maar het is een bijzonder mooie route, eerst over achterafwegen en het laatste stuk een fantastische hoge piste, die na een wat lastige eerste kilometer omhoog prima te berijden is. Hij komt langs het Mirador de los Buitros (dus weer heel mooi gieren spotten!!) naar het Castillo de Loarre. We overnachten daar dinsdag 3/9 op de mooie camping, eten daar ook in het prima en Spaans-goedkope restaurant, om de volgende dag het kasteel te bezoeken. Je zit hier op de rand van de Pyreneeën, op een soort balkon, en kijkt ver over de vlakte van Huesca, Aragon in.
Op woensdag 4/9 komt daar dan nog de Topolino-club van Bergamo op bezoek:
Vanaf hier zullen we langzaam afdalen naar beneden en naar het zuiden, naar de Bardenas Reales. We treffen nog een aantal zeer lastige pistes, de lastigste deze reis, eigenlijk, die puur door bos gaan waar verder niets te zien is. Dat is voor sport-off-roaders misschien wel leuk, maar wij vinden daar niks aan, dus we besluiten over gewone achterafwegen naar de Bardenas te rijden, en die weggetjes zijn wel zo mooi!
Roda de Isábena is zeer de moeite waard. Gebouwd boven op een berg, ooit de zetel van de lokale graaf en bisschop, die vanaf hier hun hele graafschap en bisdom, een soort hoogvlakte begrensd door nog weer hogere bergen rondom, konden overzien. De kathedrale kerk is heel bijzonder, je kunt hier prima de diverse uitbreidingen in de diverse stijlen door de eeuwen heen zien en herkennen. Van vroeg-romaans tot laat-gotisch, alles prima bewaard.
Daarna pakken we iets naar het zuiden onze ‘blauwe’ route weer op. Via mooie maar soms best lastige pistes rijden we naar Liguerre de Cinca om daar te overnachten. Daar begrijpen we de plaats op de camping die ons aangewezen wordt verkeerd. Net als we ons kamp hebben opgezet gaan overal rondom ons de sprinklers sproeien! Zeer tot leedwezen van Marga wordt de auto gratis schoongespoten…
Ons trackbook voert ons nu het Parc Natural de La Sierra y los Cañones de Guara in. De pistes het park in zijn erg lastig, grote keien en diepe uitgespoelde geulen, we leren hier traplopen met ons busje… We zouden nu na deze training zo de Spaanse trappen in Rome op en af durven rijden! Maar eenmaal in het park zijn de pistes en wegen prachtig en eenvoudig te rijden en de omgeving is geweldig!
Het gebergte hier is kalkrijk en door de eeuwen zijn hier diepe canyons ontstaan. Een beetje zoals de Grand Canyon in Arizona, en in die canyons huizen vele vale gieren. Het is ontzettend rustig, dus we hebben alle tijd om onze ogen uit te kijken en vele gieren te fotograferen.
In dit park overnachten we op de nu zeer rustige en sympatieke camping van Nocito, een heel klein ingedut plaatsje waar één familie de lakens lijkt uit te delen: ze runnen de lokale camping, het café-restaurant en het winkeltje.
We besluiten maandag 2/9 een rustdag te houden en wat te wandelen in de omgeving. De eerste nacht staan er nog een Engels stel in een Landrover die we al eerder zijn tegengekomen. Zij rijden dezelfde route als wij, en verbazen zich over de piste-capaciteiten van onze bus. Iets wat we wel vaker tegenkomen bij Landroverrijders… Voor hun houdt het hier op: hun tijd is op en ze moeten naar huis. De tweede nacht staan er nog twee vrouwen in een Subaru 4x4 stationcar, die ook dezelfde route rijden, alleen in de andere richting. Verder alleen wij.
Voor onze wandeling volgen we een klein stroompje naar zijn bron op de flanken van de Guara, de hoogste berg hier. Onderweg komen we dan een klein zwemparadijsje tegen (zie het bericht hierboven). Mooi plekje, hoor, maar koud, dat water!
Hierna hebben we eigenlijk nog maar één dag echte bergen, maar het is een bijzonder mooie route, eerst over achterafwegen en het laatste stuk een fantastische hoge piste, die na een wat lastige eerste kilometer omhoog prima te berijden is. Hij komt langs het Mirador de los Buitros (dus weer heel mooi gieren spotten!!) naar het Castillo de Loarre. We overnachten daar dinsdag 3/9 op de mooie camping, eten daar ook in het prima en Spaans-goedkope restaurant, om de volgende dag het kasteel te bezoeken. Je zit hier op de rand van de Pyreneeën, op een soort balkon, en kijkt ver over de vlakte van Huesca, Aragon in.
Op woensdag 4/9 komt daar dan nog de Topolino-club van Bergamo op bezoek:
Vanaf hier zullen we langzaam afdalen naar beneden en naar het zuiden, naar de Bardenas Reales. We treffen nog een aantal zeer lastige pistes, de lastigste deze reis, eigenlijk, die puur door bos gaan waar verder niets te zien is. Dat is voor sport-off-roaders misschien wel leuk, maar wij vinden daar niks aan, dus we besluiten over gewone achterafwegen naar de Bardenas te rijden, en die weggetjes zijn wel zo mooi!
Met vriendelijke groet,
Bart & Marga
T5 California 2.5 TDI 4Motion 01-2008, VB luchtvering, MT zonnepaneel
Bart & Marga
T5 California 2.5 TDI 4Motion 01-2008, VB luchtvering, MT zonnepaneel
- Henk-1
- Site Admin
- Berichten: 4458
- Lid geworden op: 11 jan 2007, 11:24
- Locatie: Stadskanaal
- Contacteer:
Re: Doorheen de Pyreneeën - nazomer 2019
Wat een mooie reisverhaal .
Wat is Europa dan toch mooi .
Goed bezig bvddobb
Wat is Europa dan toch mooi .
Goed bezig bvddobb
Groetjes webmaster Henk-1 VW T5 1.9TDI uit 2008 140PK
Re: Doorheen de Pyreneeën - nazomer 2019
Mooie reis maken jullie!! en mooie foto's ook!
Re: Doorheen de Pyreneeën - nazomer 2019
Ga vooral door met ons jaloers te maken. Mooi verslag!
T4 California 1997 - 2.5TDI/ACV
Re: Doorheen de Pyreneeën - nazomer 2019
Heerlijk om te lezen en de foto’s te bekijken.
Echt mooi!
Echt mooi!
Zevende etappe: Navarra en de Bardenas Reales
We rijden van Aragon Navarra binnen en zien het landschap langzaam veranderen. Vlakker, veel warmer, en op het oog veel droger.
Toch zien we bijna onoverzienbaar grote graanakkers (waar al het graan al wel zo’n beetje is binnengehaald). De ‘graanschuur van Spanje’. Het geheim zit hem in de vele irrigatiewerken die je ziet, vele kleine kanaaltjes en aquaductjes overal om je heen. Die traditie van bevloeiing is hier al oud. We komen onderweg langs een opgraving van een best uitgebreide Romeinse nederzetting, compleet met Forum, tempels, winkelgalerijen, thermen en (dus) ook de resten van een acquaduct. Toen al.
We overnachten woensdag 4/9 in een soort van groene oase aan een meertje op camping Bolaso bij Ejea de los Caballeros (dat klinkt wel als een spaghetti-western!).
De Bardenas Reales hadden we misschien teveel van verwacht. Het is een enigszins apart, woestijnachtig gebied, het deed ons erg aan Arizona/Texas/Mexico denken. Zijn hier niet ooit delen van de beroemde Sergio Leone westerns opgenomen? Veel door winderosie grillig gevormde heuvels, en door uitspoeling diepe geulen tot kleine canyons. Erg mooi, hier en daar., maar echt ‘woestijn’ wil het niet worden, je ziet ook overal nog akkers.
Het hele park is eigenlijk best klein, zoiets als bij ons de Hoge Veluwe, en heel toeristisch. Er is eigenlijk maar één soort ringweg er doorheen, rondom het in het midden liggende militaire terrein waar je niet in mag (wel een paar mooie straaljagermanoeuvres gezien) en daaroverheen rijdt dan een stoet witte dozen en would-be woestijnvoertuigen die je dan halverwege die ring voor de tweede keer tegenkomt. Een beetje surrealistisch.
Aan de westkant, in Arguedas, zijn dan nog aparte, inmiddels verlaten, in de kalkrotsen uitgehouwen grotwoningen te zien.
Toch zien we bijna onoverzienbaar grote graanakkers (waar al het graan al wel zo’n beetje is binnengehaald). De ‘graanschuur van Spanje’. Het geheim zit hem in de vele irrigatiewerken die je ziet, vele kleine kanaaltjes en aquaductjes overal om je heen. Die traditie van bevloeiing is hier al oud. We komen onderweg langs een opgraving van een best uitgebreide Romeinse nederzetting, compleet met Forum, tempels, winkelgalerijen, thermen en (dus) ook de resten van een acquaduct. Toen al.
We overnachten woensdag 4/9 in een soort van groene oase aan een meertje op camping Bolaso bij Ejea de los Caballeros (dat klinkt wel als een spaghetti-western!).
De Bardenas Reales hadden we misschien teveel van verwacht. Het is een enigszins apart, woestijnachtig gebied, het deed ons erg aan Arizona/Texas/Mexico denken. Zijn hier niet ooit delen van de beroemde Sergio Leone westerns opgenomen? Veel door winderosie grillig gevormde heuvels, en door uitspoeling diepe geulen tot kleine canyons. Erg mooi, hier en daar., maar echt ‘woestijn’ wil het niet worden, je ziet ook overal nog akkers.
Het hele park is eigenlijk best klein, zoiets als bij ons de Hoge Veluwe, en heel toeristisch. Er is eigenlijk maar één soort ringweg er doorheen, rondom het in het midden liggende militaire terrein waar je niet in mag (wel een paar mooie straaljagermanoeuvres gezien) en daaroverheen rijdt dan een stoet witte dozen en would-be woestijnvoertuigen die je dan halverwege die ring voor de tweede keer tegenkomt. Een beetje surrealistisch.
Aan de westkant, in Arguedas, zijn dan nog aparte, inmiddels verlaten, in de kalkrotsen uitgehouwen grotwoningen te zien.
Met vriendelijke groet,
Bart & Marga
T5 California 2.5 TDI 4Motion 01-2008, VB luchtvering, MT zonnepaneel
Bart & Marga
T5 California 2.5 TDI 4Motion 01-2008, VB luchtvering, MT zonnepaneel
Achtste etappe: door Navarra terug naar de Pyreneeën en naar Frankijk
Vanaf de Bardenas gaan we donderdag 5/9 weer langzaam naar het noorden, terug naar de Pyreneeën en naar Frankrijk. Even buiten Arguedas drinken we in een bar koffie met cake erbij: vandaag vieren we Marga’s verjaardag. Kijken of we vanavond nog ergens uit eten kunnen.
De ‘blauwe’ route voert ons over een paar makkelijke onverharde wegen en wat achterafweggetjes naar het noorden.
Onderweg zien we ineens enorme aantallen gieren (wel 100) in de lucht zweven en van ver naar ons toekomen en iets verderop landen. We proberen dichterbij te komen, en stuiten op een soort stalgebouw waarnaast we vele gieren op een heuveltje zien landen en op het dak van de stal. We kunnen niet precies zien wat er aan de hand is, maar er moet daar slachtafval liggen, of een kadaver. We proberen eromheen te rijden, maar kunnen niet goed dichterbij komen. Indrukwekkend is het wel, van hoe ver ze blijkbaar door hebben dat hier iets te halen valt. Of zouden ze hier regelmatig gevoerd worden, of zo?
We komen langzaam in weer wat bergachtiger gebied, pauzeren nog bij een oude pelgrimskerk met logement (nu totaal vervallen),
en eindigen de dag op camping Iturbero, in Lumbier. In het restaurant daar gaan we uit eten, ter gelegenheid van Marga’s verjaardag. Erg gezellig is het niet: we zijn de enige eters.
Naast ons kampeert een ouder stel met een volledig uitgerust off-road beest met daktent, snorkel, lieren, hoog op de poten, agressieve bandjes, radio-antennes, de namen en bloedgroepen van de berijders op de deuren vermeld, en alles. Wit, Brandschoon en brandnieuw. Blijkbaar ook voor hen: ze doen ruziënd uren over het opzetten en de volgende ochtend weer afbreken van hun kamp.
Vrijdag 6/9 maken we eerst een wandeling door de Foz de Lumbier. Dat is een lokale canyon, met zijn eigen gierenpopulatie. Mooie canyon. De wandeling is bijzonder makkelijk, want hij gaat over een oud spoorwegtraject, volledig vlak, door een tunnel de canyon in en aan de andere kant door een tunnel er weer uit. Daar is nog wel een klein stukje ‘via ferrataí naar een ingestorte oude brug, dat is wel leuk.
’s Middags rijden we dan over de laatste pistes van de blauwe route, via Fabrica de Orbaitzeta naar Saint-Jean-Pied-de-Port in Frankrijk, waar de route officieel eindigt, als het noodlot toeslaat: op de één na laatste piste rijden we onze linker achterband stuk! We merken het als we het stukje gewone weg naar Orbaitzeta op rijden naar waar de laatste piste de grensgraat over gaat. Potverdorie!
Nou ja, we hebben zó veel slechte pistes gereden, dat één van de banden (die so wie so aan hun laatste seizoen bezig waren) sneuvelt is misschien niet eens zo raar, en we hebben tenslotte een reservewiel met band bij ons.
Maar nou komt het echt beschamende: we krijgen de bouten van het wiel met de lekke band met onze spullen (toch een sleutel van een halve meter waar Bart op gaat staan, 75 kg x 9,8 = 735 N x 0,5 m = 367,7 Nm, zou genoeg moeten zijn!) niet los… Dus: ANWB gebeld. Vrijdagmiddag, 16:00, in Spanje op een berg, weekend komt eraan: veel hoop op een snelle goede afloop hebben we niet. Maar na verloop van tijd komt er toch een enorme vrachtauto met een monteur die een sleutel pakt, een grotere sleutel pakt, een nóg grotere sleutel pakt, en dan nog een stuk pijp, en dan komen ze los! Garagekrik eronder, en dan is het tien minuten later ook klaar, zit het reservewiel op de as en het wiel met de kapotte band weer achterop.
Goede raad is nu wel duur. Het is vrijdagavond, vóór maandag krijgen we de kapotte band echt niet meer ergens gerepareerd. En zonder reserveband willen we toch echt die laatste piste niet meer op. Het voelt een beetje als een nederlaag, maar we besluiten ons tot de band gerepareerd is toch maar tot gewone wegen te beperken. We hadden nog het idee van hier naar de Picos de Europa in Spaans Baskenland te rijden om daar nog rond te kijken, maar dat idee laten we ook varen. Bart ziet zichzelf nog wel in het Frans met Franse bandenboeren overleggen, maar niet zonder Spaans te spreken met Spaanse. Dus we besluiten de komende dagen over gewone wegen richting Bordeaux te zwerven, om dan maandag te proberen daar ergens een bandenboer te vinden die onze kapotte band kan repareren of ons een vervangende band kan leveren, en dan de rest van de week terug te zwerven naar Nederland.
Dus: de berg af, op zoek naar overnachtingsplek, die we vinden op Camping Ozate in Ochagavia. Die avond gaat het heel hard waaien.
Zaterdag 7/9 gaan we dan over de Puerto de Larrau naar Frankrijk. Dat is een heel mooie bergroute, met fantastische uitzichten bij heel helder weer die ochtend, dankzij de harde wind en het ineens heel koude weer (10 graden Celsius). Op de pas besluiten we nog een wandeling over de graat te maken naar een naastbijgelegen top(je). Met muts op, handschoenen en windjack aan! Hier vind je nog sporen van het recente verleden: de grensgraat is bezaaid met schuilhokjes (zowat elke 100 m) voor de soldaten van de Guardia Civil die hier tijdens de Baskische ETA-troebelen nog intensief de grens bewaakten. Tijdens de wandeling doen de laatste gieren ons uitgeleide Spanje uit, lijkt het.
Het is weekend en mooi weer, dus we hadden het kunnen weten: drukke activiteiten! Op de pas zijn een aantal mannen een soort feesttent aan het opbouwen. Tijdens onze afdaling wordt duidelijk waarom: er is een prestatie-fietstocht omhoog aan de gang! En daar komen we dus midden in terecht. Pffft…
Op de volgende pas iets soortgelijks: op die hellingen is een heel soort off-road trial festival aan de gang. We rijden ons vast in enorme hoeveelheden enduro-motoren, quads, off-road buggy’s, 4x4 voertuigen en officials die overal om ons heen allerlei parcoursen EN de weg op- en afstuiven. En veel publiek. Uiteindelijk blijkt de route die we ons hadden voorgenomen zelfs helemaal afgesloten tot 18:00. En dan gaan ze weer allemaal naar huis!
We besluiten weer terug naar de Spaanse kant te vluchten, en eindigen de dag op de Camping in Baztan.
Zondag 10/9 rijden we dan in één ruk en gedeeltelijk over de péage richting Bordeaux, waar we een prachtige plek vinden in het duingebied (wát een hoge duinen!) net zuidwest van Bordeaux, op Camping Panorama du Pyla, pal aan zee. Morgen op zoek naar een bandenboer!
De ‘blauwe’ route voert ons over een paar makkelijke onverharde wegen en wat achterafweggetjes naar het noorden.
Onderweg zien we ineens enorme aantallen gieren (wel 100) in de lucht zweven en van ver naar ons toekomen en iets verderop landen. We proberen dichterbij te komen, en stuiten op een soort stalgebouw waarnaast we vele gieren op een heuveltje zien landen en op het dak van de stal. We kunnen niet precies zien wat er aan de hand is, maar er moet daar slachtafval liggen, of een kadaver. We proberen eromheen te rijden, maar kunnen niet goed dichterbij komen. Indrukwekkend is het wel, van hoe ver ze blijkbaar door hebben dat hier iets te halen valt. Of zouden ze hier regelmatig gevoerd worden, of zo?
We komen langzaam in weer wat bergachtiger gebied, pauzeren nog bij een oude pelgrimskerk met logement (nu totaal vervallen),
en eindigen de dag op camping Iturbero, in Lumbier. In het restaurant daar gaan we uit eten, ter gelegenheid van Marga’s verjaardag. Erg gezellig is het niet: we zijn de enige eters.
Naast ons kampeert een ouder stel met een volledig uitgerust off-road beest met daktent, snorkel, lieren, hoog op de poten, agressieve bandjes, radio-antennes, de namen en bloedgroepen van de berijders op de deuren vermeld, en alles. Wit, Brandschoon en brandnieuw. Blijkbaar ook voor hen: ze doen ruziënd uren over het opzetten en de volgende ochtend weer afbreken van hun kamp.
Vrijdag 6/9 maken we eerst een wandeling door de Foz de Lumbier. Dat is een lokale canyon, met zijn eigen gierenpopulatie. Mooie canyon. De wandeling is bijzonder makkelijk, want hij gaat over een oud spoorwegtraject, volledig vlak, door een tunnel de canyon in en aan de andere kant door een tunnel er weer uit. Daar is nog wel een klein stukje ‘via ferrataí naar een ingestorte oude brug, dat is wel leuk.
’s Middags rijden we dan over de laatste pistes van de blauwe route, via Fabrica de Orbaitzeta naar Saint-Jean-Pied-de-Port in Frankrijk, waar de route officieel eindigt, als het noodlot toeslaat: op de één na laatste piste rijden we onze linker achterband stuk! We merken het als we het stukje gewone weg naar Orbaitzeta op rijden naar waar de laatste piste de grensgraat over gaat. Potverdorie!
Nou ja, we hebben zó veel slechte pistes gereden, dat één van de banden (die so wie so aan hun laatste seizoen bezig waren) sneuvelt is misschien niet eens zo raar, en we hebben tenslotte een reservewiel met band bij ons.
Maar nou komt het echt beschamende: we krijgen de bouten van het wiel met de lekke band met onze spullen (toch een sleutel van een halve meter waar Bart op gaat staan, 75 kg x 9,8 = 735 N x 0,5 m = 367,7 Nm, zou genoeg moeten zijn!) niet los… Dus: ANWB gebeld. Vrijdagmiddag, 16:00, in Spanje op een berg, weekend komt eraan: veel hoop op een snelle goede afloop hebben we niet. Maar na verloop van tijd komt er toch een enorme vrachtauto met een monteur die een sleutel pakt, een grotere sleutel pakt, een nóg grotere sleutel pakt, en dan nog een stuk pijp, en dan komen ze los! Garagekrik eronder, en dan is het tien minuten later ook klaar, zit het reservewiel op de as en het wiel met de kapotte band weer achterop.
Goede raad is nu wel duur. Het is vrijdagavond, vóór maandag krijgen we de kapotte band echt niet meer ergens gerepareerd. En zonder reserveband willen we toch echt die laatste piste niet meer op. Het voelt een beetje als een nederlaag, maar we besluiten ons tot de band gerepareerd is toch maar tot gewone wegen te beperken. We hadden nog het idee van hier naar de Picos de Europa in Spaans Baskenland te rijden om daar nog rond te kijken, maar dat idee laten we ook varen. Bart ziet zichzelf nog wel in het Frans met Franse bandenboeren overleggen, maar niet zonder Spaans te spreken met Spaanse. Dus we besluiten de komende dagen over gewone wegen richting Bordeaux te zwerven, om dan maandag te proberen daar ergens een bandenboer te vinden die onze kapotte band kan repareren of ons een vervangende band kan leveren, en dan de rest van de week terug te zwerven naar Nederland.
Dus: de berg af, op zoek naar overnachtingsplek, die we vinden op Camping Ozate in Ochagavia. Die avond gaat het heel hard waaien.
Zaterdag 7/9 gaan we dan over de Puerto de Larrau naar Frankrijk. Dat is een heel mooie bergroute, met fantastische uitzichten bij heel helder weer die ochtend, dankzij de harde wind en het ineens heel koude weer (10 graden Celsius). Op de pas besluiten we nog een wandeling over de graat te maken naar een naastbijgelegen top(je). Met muts op, handschoenen en windjack aan! Hier vind je nog sporen van het recente verleden: de grensgraat is bezaaid met schuilhokjes (zowat elke 100 m) voor de soldaten van de Guardia Civil die hier tijdens de Baskische ETA-troebelen nog intensief de grens bewaakten. Tijdens de wandeling doen de laatste gieren ons uitgeleide Spanje uit, lijkt het.
Het is weekend en mooi weer, dus we hadden het kunnen weten: drukke activiteiten! Op de pas zijn een aantal mannen een soort feesttent aan het opbouwen. Tijdens onze afdaling wordt duidelijk waarom: er is een prestatie-fietstocht omhoog aan de gang! En daar komen we dus midden in terecht. Pffft…
Op de volgende pas iets soortgelijks: op die hellingen is een heel soort off-road trial festival aan de gang. We rijden ons vast in enorme hoeveelheden enduro-motoren, quads, off-road buggy’s, 4x4 voertuigen en officials die overal om ons heen allerlei parcoursen EN de weg op- en afstuiven. En veel publiek. Uiteindelijk blijkt de route die we ons hadden voorgenomen zelfs helemaal afgesloten tot 18:00. En dan gaan ze weer allemaal naar huis!
We besluiten weer terug naar de Spaanse kant te vluchten, en eindigen de dag op de Camping in Baztan.
Zondag 10/9 rijden we dan in één ruk en gedeeltelijk over de péage richting Bordeaux, waar we een prachtige plek vinden in het duingebied (wát een hoge duinen!) net zuidwest van Bordeaux, op Camping Panorama du Pyla, pal aan zee. Morgen op zoek naar een bandenboer!
Met vriendelijke groet,
Bart & Marga
T5 California 2.5 TDI 4Motion 01-2008, VB luchtvering, MT zonnepaneel
Bart & Marga
T5 California 2.5 TDI 4Motion 01-2008, VB luchtvering, MT zonnepaneel
Re: Doorheen de Pyreneeën - nazomer 2019
Prachtig verslag van een al even mooie reis. Het werd al geschreven: wat is de wereld toch mooi als je er oog (en tijd) voor hebt!
Dit soort tochten is nou precies waarom we op
onze ‘ouwe dag’ een campertje wilden (
wel inmiddels een Multivan gekocht, maar we wachten nog op de aflevering ervan ...)
[Eerder maakten we een ongelooflijk mooie trip door delen van Noorwegen en vorig jaar hebben we een prachtige zwerftocht door West-Australië gemaakt. Weliswaar was dat in beide gevallen per ‘gewone’ auto en daarbij slapend in B&B’s en dergelijke. Ook zeker erg leuk maar je moet je toch altijd weer wat laten leiden door ‘een bed voor de komende nacht’, waardoor je net wat minder vrij bent in je doen en laten]
Dit soort tochten is nou precies waarom we op
onze ‘ouwe dag’ een campertje wilden (
wel inmiddels een Multivan gekocht, maar we wachten nog op de aflevering ervan ...)
[Eerder maakten we een ongelooflijk mooie trip door delen van Noorwegen en vorig jaar hebben we een prachtige zwerftocht door West-Australië gemaakt. Weliswaar was dat in beide gevallen per ‘gewone’ auto en daarbij slapend in B&B’s en dergelijke. Ook zeker erg leuk maar je moet je toch altijd weer wat laten leiden door ‘een bed voor de komende nacht’, waardoor je net wat minder vrij bent in je doen en laten]