De Toren van Hercules, de vuurtoren van A Coruña, blijft al twee millennia trouw aan zijn post. Hij heeft het hoogtepunt van het Romeinse Rijk meegemaakt, barbaarse invasies, invallen van moslims en Vikingen, de Herovering, de Grote Ontdekkingen, de Spaanse Burgeroorlog... kortom, de hele geschiedenis van het Iberisch Schiereiland.
Het Praza de María Pita, een charmant plein in het hart van de oude stad, is ons vertrekpunt voor een bezoek aan de geplaveide straten en steegjes van het historische centrum en vervolgens aan de autovrije winkelstraten, met enkele prachtige gebouwen, oude woningen en opmerkelijke gevels.
Tegenover de haven vormen de gevels met hun witte glazen galerijen een eindeloze rij. Het is zondagmiddag, het is mooi weer en er zijn veel mensen op de Paseo Maritimo, de grote boulevard waar veel van de bedrijvigheid van de stad zich concentreert. Een enorme veerboot heeft zijn passagiers over de kades verspreid.
Een paar kilometer verderop een picknick met uitzicht op A Coruña... en de veerboot die naar andere havens is vertrokken.
In Ferrol ontmoeten we oude kennissen, onze Salvadoraanse vriendinnen Jessica en Sonia. Na een verblijf in België, op zoek naar een veiliger toekomst, hopen ze hier een nieuw leven te beginnen. Het weerzien is hartelijk.
Ze wonen in de wijk Canido.
Kent u "Las Meninas", het meesterwerk van Velázquez uit de 17e eeuw, een van de grootste werken van de Spaanse schilderkunst? Wel, de Meninas met hun gezwollen jurken zijn nu het symbool van Canido geworden.
Na de jaren tachtig, als gevolg van opeenvolgende crisissen, was Canido een wijk in verval. Om de triestheid van de verlaten huizen te verbergen, kwam een bewoner op het idee om een "Menina" op de buitenmuur van zijn gebouw te schilderen. Het was een schreeuw van woede, een roep om hulp, zodat de overheid wakker zou worden en zich zou interesseren voor deze in verval geraakte wijk. Het initiatief werd gesteund door een groot aantal bewoners die, met wisselend talent en succes, Menina's begonnen te schilderen op de vervallen huizen.
Nu, sinds 2008, gaan de muurschilders elk jaar in september aan de slag met een straatkunstfestival. Eerst waren het slecht onderhouden muren, maar nu schilderen ze op nieuwe gevels. In de loop der tijd zijn veel menina's verloren gegaan, door de renovatie van oude huizen en de bouw van nieuwe. Maar er verschijnen weer meninas, in alle maten, kleuren en stijlen, en zij hebben Canido een nieuw leven ingeblazen.
Er zijn nog enkele vervallen huizen, maar er wordt gewerkt aan herstel en nieuwbouw.
Canido trekt nu niet alleen toeristen aan, maar ook nieuwe bewoners en nieuwe activiteiten die de wijk weer tot leven brengen. Ofwel: straatkunst als instrument voor de rehabilitatie van stedelijke ruimtes.
Ferrol is een stad die van oudsher gericht is op maritieme activiteiten, met zijn vissershaven, handelshaven, civiele en militaire scheepswerven.
Het uitgestrekte Doniños strand, bijna 2 kilometer lang, is erg populair bij surfers. Ook liefhebbers van windvliegers komen hier aan hun trekken.
En dan is het tijd om afscheid te nemen en weer op weg te gaan.
Adiós, amigas, que todo vaya bien!
Vanuit Ferrol volgen we de noordkust van Galicië: Valdoviño, Cariño, Ortiguera, Porto do Barqueiro, Viveiro, namen die klinken als de wijn of de zon van de Rías Altas... om 's avonds te stoppen vlak voor Foz (N 43°35'7" W7°16'19").
De volgende ochtend zijn we bij de playa de los Catedrais, waar de kracht van de zee en de tijd hebben samengewerkt om een kunstwerk te creëren.
Bij laag water, met onze voeten in het zand of in het water, beseffen we de grootsheid van deze indrukwekkende bogen, ontdekken we ongewone perspectieven, laten we ons leiden door de zanderige gangen tussen leistenen muren.
We stoppen voor de nacht een paar kilometer verderop, bij het dorpje Rinlo, op de rand van de klif met een prachtig uitzicht op zee.
(N 43°33'35" W7°6'25")
is onze eerste Spaanse stop op deze lentezondag in Hondarribia, een klein kleurrijk havenstadje. 
Want de mijne zijn nooit zo mooi! 
