De "scenic route" Jaeren loopt verder langs de westkust. Het is mooi, maar niet adembenemend, wat nogal ongewoon is voor Noorwegen... In de loop der eeuwen zijn rotsblokken van het land gehaald, en opgestapeld tot lage stenen muren die de vele boerderijen en bijbehorende akkers afscheiden. Er zijn enorme serres, allemaal verlicht. Jæren heeft veel vruchtbare grond en is één van de meest intensief gebruikte landbouw-, zuivel- en veeteeltgebieden in Noorwegen.
Voor de amateurs zijn er ook ontelbare overblijfselen uit de ijzertijd.
We verlaten de kust richting Lauvvik, waar we de veerboot naar Lysebotn nemen, door de beroemde Lysefjord. Een fjord van ongeveer veertig kilometer lang, met zicht op de Preikestolen (die wij twee jaar geleden beklommen hebben).
Vanaf de veerboot is het uitzicht spectaculair. Het is een van de meest emblematische fjorden van Noorwegen. We kijken uit over de steile rotswanden die recht uit de fjord steken, watervallen die naar beneden donderen, en we merken de Preikestolen.
We stoppen bij een kleine pier om een wandelaar van boord te laten gaan, dan nog een stop bij Flørli aan de voet van de trappen (4444 treden!).
De top van Kjerag en de Kjeragbolten (de beroemde ronde steen geklemd tussen twee rotsen) zijn door de wolken aan ons zicht ontsnapt... Na ruim twee uur varen gaan we van boord bij Lysebotn.
Van daaruit loopt de prachtige Lysefjordpasweg met 27 haarspeldbochten tegen de klif op, tot aan de parkeerplaats/restaurant bij het beginpunt van het pad naar Kjeragbolten. Het is te laat om erheen te gaan: je moet 3 uur heen en 3 uur terug voorzien...
De weg, kronkelend, absoluut schitterend, doorkruist een mineraal landschap, bezaaid met kleine meertjes, rotsblokken, plukjes rood gras.
Verderop, in een fascinerende omgeving, zijn duizenden kleine steenhoopjes gelegd, het collectieve werk van wandelaars door de jaren heen. Dit is waar we de nacht doorbrengen, net als twee jaar geleden. Toen sneeuwde het gedurende de nacht. Vanavond regent het.
Lysefjordpasweg (N 59°2'6'' E 6°51'44'')
Donderdag 23/9
Vanmorgen staan we vroeg op. Het heeft de hele nacht geregend. Paul heeft besloten niet te beginnen aan de beklimming van het pad naar Kjeragbolten. Te slibberig en te gevaarlijk.
We besluiten te vertrekken naar het noorden.
Op weg naar Rystad is het landschap nog even "magestetik", majestueus, magnifiek, magisch, esthetisch. Huizen met grasdaken, rosse of korstmosgroene heuvels, met wolken bedekte toppen.
We slaan linksaf naar de Sirdal vallei waar de Sira rivier kronkelt, soms heel breed, soms onstuimig.
Wij bevinden ons nu op de E134, de weg die langs de zuidflank van het enorme Hardangervidda natuurreservaat loopt. Het regent nog steeds. Geleidelijk verandert de regen in smeltende sneeuw, dan in sneeuw. De toppen van de Hardanger zijn wit bedekt.
Water, zoveel water! Tussen Roldal en Odda storten hoge watervallen zich bijna over de weg. De druppeltjes spelen met het licht en zorgen voor een prachtige regenboog. Daar, de dubbele waterval van Låtefossen die met veel schuim naar beneden dondert.
In Odda stoppen we bij het toeristenbureau: de Buar Buerbreen gletsjer zullen we misschien op de terugweg doen. Een beetje documentatie zal zeer nuttig zijn.
Vervolgens rijden we via route 13 op de rechteroever van de prachtige Sørfjord. Het regent niet meer en we worden getrakteerd op wat welkome zonneschijn. Het gebied staat bekend om zijn fruitteelt: appels, peren, pruimen... Het moment om voorraad op te slaan. We rijden door Lofthus, Kinsarvik, dan de Hardangerbrua-brug en meteen daarna de tunnel met zijn indrukwekkende verlichting en ondergrondse rotonde.
Na Voss houden we halt. De pannenkoeken met peren zullen smaken!
(N 60°44'33'' E 6°29'23'')
VW T5 1.9TDI uit 2008 140PK
